Από τα αρχεία του Amigaplanet

Εντάξει, το γαμήσατε το thread: εκεί που πάει να δημιουργηθεί κάτι αξιόλογο, αρχίζετε τα MILF, GILF και τα ρέστα και το στέλνετε αδιάβαστο στα βράχια. Κρίμα που ο Ντίνος λάμπει δια της απουσίας του - συνήθως λάμπει δια της φαλάκρας του - και δεν υπάρχει κάποιος μπεσαλής να σας βάλει στη θέση σας. Δε γαμείς, θα πετάξω στο χάι-φάι Σωτηρία Μπέλλου, ν' ακούσω "τα σπίτια είναι χαμηλά σαν έρημοι στρατώνες, τα καλοκαίρια μας πικρά κι ατέλειωτοι χειμώνες" να κυλήσει το δάκρυ μέχρι την κάλτσα και να χτυπήσει TILT η νοσταλγία για τη χαμένη νιότη μου, τότε που καβαλούσα το 72άρι παπί με τη Devil εξάτμιση (εντάξει, πιο ψέμα πεθαίνεις!) και κατέβαινα τη Συγγρού με μόνα φρένα τα Sea and City τα κοντόσολα, ενώ η ταλαίπωρη η μάνα μου καθάριζε σκάλες στο γραφείο του Κουλουμπή για να μεγαλώσει εμένα και τα 7 αδέρφια μου - καθότι ο πατέρας μου είχε κλεφτεί με μια ξεδοντιάρα 60χρονη Φιλανδέζα που της έλειπε το μισό πόδι (το κάτω μισό) που είχε έρθει το 1962 για διακοπές στην Αμοργό κι από τότε ξέμεινε να σερβίρει ούζα και τσίπουρα στο ταβερνάκι του κυρ Μέντιου του καραφλοχετά.

Τι σας τα λέω αυτά όμως, τι να σας νοιάζει ο πόνος ενός λαϊκού παιδιού εσάς τους κονομημένους μεγαλοαστούς που ψάχνετε άσπρα πλαστικά και μπουτόνς για τις Αμίγκες σας... Έχετε ξεχάσει καταπώς φαίνεται τα χρόνια που - αμούστακα παιδιά ακόμανες - κάνατε τα λουστράκια στη δούλεψη του Βαγγέλα του Περτσίκολου έξω απ' τα ναυπηγεία του Σκαραμανγκά μπας και βγάλετε κανένα πενηνταράκι να αγοράσετε το "Λονδίνο 2001" να πάτε να ρίξετε καμιά παχιά πίσω απ' τα δέντρα στο Άλσος Χαϊδαρίου...

Χρηστάρα μου, άντρα λεβέντη και μπεσαλή, χτύπησες χορδή και φλέβα μ' ένα σμπάρο που αναφέρθηκες σε κείνα τα χρόνια. Μου ήρθαν στο μυαλό θύμησες χαμένες στο χρονοντούλαπο της ιστορίας, από κείνη την εποχή που οι άντρες ήταν άντρες και οι γυναίκες πιο τριχωτές από το Γιαννάκη το Γιοκαρίνη.

Ήταν στις 18 του Ιούνη του '89, που κατέβηκα να ψηφίσω στο 118, το σχολείο των Γιωτάδων. Είχε γίνει μεγάλο θέμα εκείνο τον καιρό που παρακινήθηκε από διάφορους δοσίλογους και προδότες, που δεν θέλανε το καλό της χώρας, και κατάφεραν να αμαυρώσουν την περήφανη ιστορία αυτού του λαού αλλά και του λεβέντικου ΠΑ.ΣΟ.Κ. κι έμειναν τελικά όλα αυτά στη ιστορία με τον απεχθή χαρακτηρισμό "το βρώμικο '89". Γιατί; Επειδή ο Αντρέας, αυτός ο ΑΝΤΡΑΣ, με την περήφανη κορμοστασιά και τον μονίμως φουσκωμένο καβάλο αποφάσισε ως ξηγημένος που ήτανε να αποκαταστήσει τη Δημητρούλα. Κι έβαλε το Μένιο, τον Πέτσο και τα άλλα τα παιδιά να του πάνε ένα βράδυ ένα χαρτζηλικάκι, ένα κατιτίς, έτσι για το καλό, για να μπορέσει σιγά-σιγά να βάλει τα θεμέλια και να ρίξει τα μπετά να φτιάξει ένα σπιτάκι στο κορίτσι, να έχει κι αυτή ρε παιδάκι μου ένα κεραμίδι πάνω απ' το κεφάλι της, αν κούφια η ώρα έσπαγε ο διάολος το ποδάρι του και πάθαινε τίποτα ο Αντρέας. Και τι έγινε, δηλαδής; Τα λεφτά μας φάγανε; Το χρήμα ήτανε των κορόιδων απ' την Ευρώπη, πακέτα λέει Ντελόρ, Ντελόν, Φολκλόρ, Ζαμφόρ και δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο. Και πήρε το μπικικίνι των φλώρων, που όταν εμείς χτίζαμε Παρθενώνες και Παρμενίωνες και Καλλιμάρμαρα και υδραγωγεία της ΟΥΛΕΝ αυτοί ήτανε ακόμα πάνω στα δέντρα και τρώγανε μπανάνες. Και βγήκανε ο Μητσοτάκης, ο Κουρής και οι άλλοι οι βελονοψώληδες, που τον φθονούσανε τον Αντρέα, επειδή αυτός είχε γκόμενα μικρή και μπαλκονάτη, ενώ αυτοί ζμπρώχνανε κάτι κατεδαφιστέα, και τον βγάλανε τον άνθρωπο πόστα ότι έφαγε τα λεφτά του λαουτζίκου. Ρε, αν είναι δυνατόν, αλλά τι περιμένεις από μια χώρα που σκοτώνει τα παιδιά της, που έχει ρίξει στη φυλακή έναν Κολοκοτρώνη, έναν Σαλιαρέλη, έναν Ψωμιάδη και άλλα παιδιά-σπαθιά που πρόταξαν τα τριχωτά τους στέρνα στον από δυσμάς εχθρό…

Παρασύρθηκα όμως Χρηστάρα μου, και παραλίγο να χάσω το συρμό των σκέψεών μου. Κατεβαίνω λοιπόν όπως σου έλεγα στο 118, που ήτανε το εκλογικό κέντρο που ψήφιζα, με το φραπέ κουτί-καπέλο απ' το Λέντζο ανά χείρας, τη Λακόστ τη μπλουζίτσα, το τζην-σωλήνα και τις Ελβιέλες με την περλέ την κάλτσα, κι έχω κολλήσει το αυτοκόλλητο του κινήματος πάνω στον κορκόδειλο της Λακόστ, και με βλέπουνε οι Νεοδημοκράτες και τα κομμούνια και κλάνουνε μέντες, έτσι λεβέντης και ψαρωτικός που είμαι. Και με το που περνάω τον πόντικα το φαντάρο που ήτανε στην είσοδο του 118, βλέπω μέσα απ' το πλήθος φίλο γνώριμο και λησμονημένο, να έρχεται να με σφίξει στην αγκαλιά του με δάκρυα στα μάτια: ήτανε ο Νικόλας ο Ριγκαρντί, αυτός που μετά απέκτησε το προσωνύμιο "Ο Πρόεδρος" όταν άρχιζε να αγοράζει όλες τις Αμίγκες μία-μία στην προσπάθειά του να ξανανοίξει την Κόμοντορ στο ισόγειο του αυθαίρετου που είχε στα Χαυτεία και που έμεινε ξενοίκιαστο όταν έκλεισε το μαγερειό του Τέλη του Καράφλα όταν αυτός πέθανε και, ως άκληρος που ήτανε, πήρε και το μαγερειό μαζί του στον Κάτω Κόσμο. Να μη στα πολυλογώ όμως Χρηστάρα μου, ξέρω ότι έχεις και δουλειές ως μεγαλοεκδότης και ρετρο-Μπόμπολας που είσαι, με τις μπίζνες σου και τα μαγαζιά στη νύχτα με τις Ρουμάνες και τα Χέβι Μέταλζ. Αγκαλιαζόμαστε λοιπόν με το Νικόλα το Ριγκαρντί, "πού είσαι σύντροφε;", "τι κάνεις παλικάρι μου;", "πώς τα πήγε ο πατέρας σου με το τορνατζίδικο στο Βοτανικό;" κι άλλα τέτοια ωραία, και ανεβαίνουμε πάνω να ψηφίσουμε. Ο Ριγκαρντί φοράει αφίσα του Αντρέα μπρος-πίσω, κολλημένη πάνω στη μπλούζα με μονωτική και σελοτέιπ εκεί που του τέλειωσε η μονωτική. Έχει παρκάρει στην είσοδο του σχολείου τη γιαγιά με το αναπηρικό καροτσάκι, που την έφερε από το χωριό να ψηφήσει, να της κάνει ίσκιο ο φαντάρος, γιατί είναι Ιούνης και σκάει ο τζίτζικας. Παίρνουμε τα ψηφοδέλτια από το χαρτογιακά στο εκλογικό τμήμα, κρατάμε αυτά του ΠΑ.ΣΟ.Κ., τους πετάμε τα υπόλοιπα στα μούτρα και μπουκάρουμε στα παραβάν να σταυρώσουμε. Δεκάξι σταυρούς ο καθένας βάλαμε στο Μένιο κι από μια ντουζίνα ακόμα στο Βαγγέλη το Γιαννόπουλο, που ήτανε μεγάλος μπρούκλης και ανοιχτοχέρης στα μαγαζιά που τον πετυχαίναμε τα βράδια, και έλουζε με πεντοχίλιαρα το Γιαννάκη τον Πάριο και το Γιώργο το Σαλαμπάση. Και ήμασταν σίγουροι ότι και πάλι ο Αντρέας θα θριάμβευε, και οι Μητσοτακο-Φλωράκηδες ούτε τις πινακίδες του δε θα βλέπανε, καθώς θα έφευγε με τις πόρτες για μια νέα τετραετία οικονομικής ευρωστίας και περήφανης και αδέσμευτης εξωτερικής πολιτικής. Εντελώς στα μεταξύ μας, και το ξέρω "από μέσα" αυτό που σου λέω, γιατί ο μπατζανάκης της κουνιάδας μου ο Τασούλης είναι παιδί με ειδικές ανάγκες και τον είχε διορίσει ο Βερυβάκης στο υπουργείο Εσωτερικών, πρέπει να έγινε μεγάλη νοθεία από τους προδότες της χώρας σε κείνες τις εκλογές, γιατί την 1η του Ιούλη έκανε κυβέρνηση ο Ζωλότας, και μετά, στις 22 του Νοέμβρη, έγινε αυτό το τραβεστί πράμα η "Οικουμενική", "Οθωμανική", δε θυμάμαι ακριβώς πώς σκατά τη λέγανε, αλλά μια μαλακία και μισή ήτανε για να γκρεμίσει τα όσα έφτιαξε ο Αντρέας και το κίνημα από τις 18 του Οχτώβρη του '81 μέχρι και τότενες…

Σκοτεινοχασικλομουριδες του AP καλησπερες με τα λαβ και τας ερωτας που αρμοζει .Θα ηθελα να ζητηξω μια συγνωμη απο ολους αλλα κυριως απο το αδερφι τον Δονη για την καθυστερα και τα ρεστα αλλα εριχνα κατι μπετα στο αυθαιρετο (μη κατεδαφισταιο με νομο Τριτση)μου στο Χαλκουτσι.Εφτακε η ωρα να μαθαιτε το πως εγινε το πραμα απο τα γεννοφασκια του και φτασαμε απο το πριν στο μετα.
Ητο νυκτι υγρη και παγερη , ο ηλιος ελαμπε εις το στερεωμα. Περιπατουσα ανεμελα καβαλα στο πρασινο γερικο και κουτσο ατι μου(παλια ηταν ασπρο αλλα το ταϊσα πρασινη καναρινινη).Καθως κατηφοριζα μια ανηφορια και χαζευα το παραθαλασσιο τοπιο του ορους Πεντελικον αξαφνα πετιετω απο τα θαμνα ενα κομοντορ το εξηντατεσσερο.Σαστισα ο ογκοληθας.Πριν καλα καλα σκεφτω εχω τραβηξει απο τη θηκη το εξασφαιρο μαχαιρι μου και το πυροβολω εννια φορες."Οχι ρε καναγια" μου λεει "και δεν εχει στεγνωσει και το καπιλαρις"."καπιλαρις;" το ρωταω "τι ειναι αυτο;".Ετσι ξεκινησαν ολα.
Μετα απο κατι μερες και ενω πινουμε κατι ρακακια με το Νικολα το γραναζι του σκαω την κατεβασια με τη συνταγη για το κακο ζουμι."Τι ειναι αυτο ρε τσιφτη;" μου λεει "Συνταγη για κολυβοζουμο;" "Οχι ρε γατε" του λεω "Αυτο ειναι το ΚΑΠΙΛΑΡΙΣ".Γκουρλωσανε τα ματια του δικε μου, πηρε το μηδεν το ατομο. Σαραντα ωρες εφαγε πανω απο το καζανι και το εφτιαξε ο σκυλος."Μπραβο ρε μορτη" του του λεω "Εναν τετοιο μαγκα ηθελα για την αδερφη μου" και δωνουμε τα χερια.
Γυρναω σπιτι και της λεω τα χαρμοσυνα κι αυτη αντι να χαρει μου αρχιναει τις κορδελες,"Εγω αγαπαω εναν Τεξανο γελαδαρη"μου εσπασε ο όνυχας δικε μου "Τι λες ρε ξομπλι;" της κανω " ρεζιλι θα με κανεις στην κενωνια.Θα γελα μαζι μου ολη η πιατσα." και πανω που ειμαι ετοιμος να τη χορτασω μπουνια "Οχι αδερφουλη μου" μου λεει "Μετανιωσα θα τον επαρω τον λεβεντη" και ηρεμησε το πραμα.Μην μας παρει και τον αερα.
Τα υπολοιπα τα ειπε ο Χρηστος.Ετσι φτακαμε ως εδω αλανια.Τα σεβη μου και τα δεοντα στη μαμα σας, σας μερσω.