Μια βραδιά στου Dinohatzi

Όταν, κάπου στα πρώτα χρόνια της νέας χιλιετίας εισερχόμουν δειλά-δειλά στην διαδικτυακή κοινότητα του (τότε ακμαίου και υποδειγματικού σε τρόπο λειτουργίας) Amigahellas ο μόνος μου απώτερος σκοπός ήταν η γνώση. Να μάθω πράγματα που δεν ήξερα, να μου απαντηθούν ερωτήματα για χρόνια αναπάντητα. Και ναι μεν, η γνώση και οι απαντήσεις σιγά-σιγά ήρθαν, αλλά ήρθε και κάτι άλλο το οποίο ούτε καν είχε περάσει από το μυαλό μου: οι μακροχρόνιες φιλίες!

Ο απολύτως πρώτος άνθρωπος που γνώρισα μέσα από την (σχεδόν καθημερινή, στα χρόνια που ακολούθησαν) διαδικασία του πάρε-δώσε ήταν ο Spyros. Ναι, αναφέρομαι στον άνθρωπο που έχει αναλάβει το DTP κομμάτι του Retro Planet και με τον οποίο, σωστά το μαντέψατε, 15 χρόνια αργότερα είμαστε καλοί φίλοι. Και δεν ήταν μονάχα αυτός, φυσικά...

Στα χρόνια που ακολούθησαν, είτε μέσω του Amigahellas είτε (πολύ περισσότερο) μέσω του Amigaplanet γνώρισα κόσμο και κοσμάκη. Κάθε καρυδιάς καρύδι. Με κάποιους απ' αυτούς δεν ταίριαζαν τα χνώτα μας, κάποιοι άλλοι απλά δεν άξιζαν τη συναναστροφή ακόμη κι αν ήταν οι τελευταίοι άνθρωποι στον πλανήτη, κάποιοι ήταν λαμόγια, κάποιοι είχαν σοβαρά "θέματα", αλλά υπήρξαν και κάποιοι - και μάλιστα όχι και λίγοι - με τους οποίους "δέσαμε". Και με αυτούς τους ανθρώπους, όσα χρόνια κι αν πέρασαν, κάνουμε παρέα, οργανώνουμε πράγματα μαζί και, τέλος πάντων, για να το θέσω απλά, είμαστε φίλοι. Και το γράφω αυτό με πάσα βεβαιότητα, καθώς οι φιλίες δοκιμάζονται στο πέρασμα του χρόνου αλλά και με τις διάφορες χρηματικές συναλλαγές. Ε, είναι εύκολα κατανοητό ότι στον χώρο της ρετροκοινότητας αυτές οι τελευταίες τείνουν στο... άπειρο (!), καθώς το ρετροσκουπίδι του ενός είναι ο ρετροθησαυρός του άλλου, με αποτέλεσμα οι δοσοληψίες να αποτελούν καθημερινό φαινόμενο. Συνεπώς ναι, ούτε το χρήμα μπόρεσε να μπει ανάμεσά μας, άρα πάμε καλά!